آشنایی با داروی رانیتیدین(مصارف و عوارض)
آشنایی با داروی رانتیدین(مصارف و عوارض)
رانیتیدین (به انگلیسی: Ranitidine) دارویی است که کاربرد اصلی آن در درمان زخم معده و گاستریت است. این دارو در درمان کوتاه مدت زخمهای فعال دوازدهه یا زخمهای فعال و خوش خیم معده، (در مقادیر کم برای پیشگیری از عود زخم دوازدهه مصرف می‌شود)، حالات مرضی ترشح بیش از حد اسید معده مانند نشانگان زولینگر-الیسون، برگشت محتویات معده به مری نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
خوراکی
بزرگسالان: در درمان قرحه خوش‌خیم گوارشی، قرحه ناشی از مصرف داروها، بازگشت محتویات معده به مری و سوءهاضمه مزمن مقدار 150 میلی گرم 2 بار در روز (صبح و شب) یا 300 میلی گرم موقع خواب برای مدت 8-4 هفته مصرف می‌شود. در درمان نشانگان زولینگر-الیسون 150 میلی گرم 3 بار در روز تا حداکثر g/day6 در مقادیر منقسم مصرف می‌شود. کودکان: در درمان قرحه گوارشی mg/day4-2 دوبار در روز تا حداکثر mg/day300 مصرف می‌شود. مقدار مصرف نگهدارنده تا 150 میلی گرم در شب است.
تزریقی
برای کاهش اسید معده قبل از اعمال جراحی یا زایمان مقدار 150-50 میلی گرم 2-5/0 ساعت قبل از القای بیهوشی به صورت عضلانی یا تزریق آهسته وریدی مصرف می‌شود.
شکل‌های داروسازی
رانیتیدین به شکل قرص و آمپول ساخته می‌شود. قرص با میزان کمتر از 150 میلی‌گرم بدون نسخه پزشکی است.
شکل فضایی رانیتیدین
سفارش‌ها
- کشیدن سیگار موجب کاهش اثر این دارو می‌شود.
- در بیماران سالخورده یا مبتلا به نارسایی کبدی یا کلیوی ممکن است به کاهش مقدار مصرف دارو نیاز باشد.
- در صورت کهیر پوستی مصرف کردن رانیتیدین را قطع کنید و پزشک را مطلع کنید.
- بیمارانی که به سایمتیدین عدم تحمل نشان می‌دهند، ممکن است این دارو را نیز تحمل نکنند.
- در سیروز کبدی و ناراحتی‌های کلیوی متوسط تا شدید خطر بروز عوارض جانبی به خصوص عوارض عصبی دارو وجود دارد.
- مصرف این دارو بیش از 12 هفته مداوم توصیه نمی‌شود.
تداخل دارویی
جذب این دارو در حضور آنتی‌اسیدها کاهش می‌یابد. با وجود آنکه رانیتیدین در مقایسه با سایمتیدین یک مهار کننده ضعیف کننده تر آنزیمهای کبدی است، با این وجود در مصرف همزمان سایر داروها با این دارو باید احتیاط کرد.
منبع:ویکی پدیا
این مطلب را به اشتراک بگذارید
مطالب مرتبط